Week 25: Niet te stoppen

Ik weet niet hoe Morris en Mare het doen, maar die twee kunnen echt non-stop vrolijk zijn. Oma werd 65 jaar, dus reden voor een feestje. Eerst door de tuin sjezen met neefjes en nichtjes. Speelhuis in en uit, op de fiets, op de auto, rondjes rennen. Vervolgens het feest voortzetten in de strandtent, waar ze uren braaf van hun flesjes Fristi lurkten, vol overgave hun ijsjes aten, met de bal over het terras renden (Morris) en oma opzochten voor een dikke knuffel (Mare). Na de wandeling terug moest er nog even flink in de zandbak gespeeld worden. Toen we 's avonds laat weer terug reden, dachten we dat ze heerlijk uitgeput weg zouden dutten in hun stoeltjes. Maar nee hoor, ook in de auto werd nog flink gekeet. Niet te stoppen, die kinderen. Wat zou er toch allemaal in die flesjes Fristi zitten?

Deze week een foto van Morris die tijdens de speurtocht vrolijk rond het huisje stuitert en een foto van Mare die haar stralende zelf is tijdens het feestje! 

Week 24: 'Mama, Mare is een meisje geworden!'

Mijn kleintjes worden groot. Toen ik Mare vorige week bij het kinderdagverblijf ophaalde, had ze twee kleine parmantige staartjes in (waarop Morris riep: 'Mama, Mare is een meisje geworden!'). Aan haar voeten haar blauwe suède laarsjes. Ze leek ineens wel een jaar ouder. Ze begrijpt alles wat we zeggen en is heel stellig in wat ze wel en niet wil. Ze zegt nog niet veel maar kan het perfect duidelijk maken als iets haar niet zint. Haar gezicht spreekt boekdelen. Vandaag klom ze zomaar ineens zonder hulp via de touwladder het speelhuis in. Keer op keer ging ze de glijbaan af.

Morris ging vandaag voor het eerst een kijkje nemen op school. Mijn kleine hummel tussen al die grote kinderen. Ik moest de tranen wegslikken. Tijdens het kennismakingsgesprek al huilen, das echt not done. Dat bewaar ik wel voor de eerste schooldag. Verlegen stapte Morris een paar stapjes een volle klas in. In het speellokaal toonde hij minder reserves. Hij rende het lokaal door en klom direct op een speeltoestel om daar de glijbaan af te glijden. Op de weg terug naar huis vertelde Morris dat hij wel graag terug wilde naar school. Liever vandaag dan morgen. Van mij mag het nog wel een jaar of tien duren.

Daarom koester ik mijn foto's. Hun jeugd, hun onbevangenheid gevangen in de tijd. Vastgelegd voor de eeuwigheid. Als ze straks vier, tien of achttien zijn kan ik keer op keer terugkijken naar die zachte, ronde kopjes en die onnozele grijnzen. Mijn twee baby's. Ik hou van jullie.

Dat gezegd hebbende, is het natuurlijk ook fantastisch om ze te zien opgroeien. Zoals Georgia van Documenting Delight in een van haar posts zegt over haar dochter: 'The painfulness of her littleness flown by is lost to the delight of seeing her blossom.' Mooier kan ik het niet zeggen. Nu ja, ik zal er eens op broeden.

 

Out and about: Life is a picnic

Soms lopen de dingen precies zoals je het gepland had. Met kinderen is dat vaker niet dan wel het geval. Maar afgelopen dinsdag was zo'n dag. Ik bracht een berg schepjes en emmertjes mee naar het park en ze werden ook daadwerkelijk gebruikt. Ik bracht een kleed mee en Morris en Mare gingen er ook echt op zitten. En bleven zitten. En aten op wat ik meegenomen had. Van die simpele dingen. Puur geluk.

Out and about: Hier aan de kust...

... trekken Morris en Mare meer en meer samen op: ze rennen onvermoeibaar rond het huis, staan samen aan het roer in het speelhuis in de tuin en stuiteren tot lang na bedtijd rond in hun bedjes 

... zitten zakken vol met schelpen en schoenen vol zand

... is Morris blij verrast als er een speeltuin(tje) op het strand blijkt te zijn

... begint Mare woest te gebaren als ze ergens een paard aan de horizon ziet

... maakt Morris een ritje op een skateboard

... zet Morris drie tellen na vertrek 'we zijn er bijna in' om na een couplet te vragen: 'Zijn we er al?'

Bij aankomst reden we langs een mooi bloemenveld vol paarse bloemen. Leuke locatie voor een 'spontane' fotosessie. Plan A was om de kinderen voor de bloemen neer te planten en poseren maar. Leuk bedacht, maar voor we het wisten stoven ze allebei een andere kant op. In de bolderkar dan maar. De onderste twee foto's zijn gemaakt door gastfotograaf Coen! 

Week 23: Glijbaangek

En dan hebben we het natuurlijk over onze Morris. Kuilen graven, schelpen zoeken, languit op een strandstoel, allemaal leuk en aardig, maar het gaat natuurlijk maar om een ding: er staat een glijbaan op het strand! Een glijbaan! Op het strand! Morris was er niet weg te slaan.

Mare heeft het nog niet zo op glijbanen, maar vindt het wel heerlijk om lekker buiten rond te dribbelen en af en toe op het picknickkleed neer te strijken voor wat lekkers. Bij voorkeur een plak ontbijtkoek of een doosje rozijnen. 

 

Week 22: Buiten!

Zou het dan toch echt nog lente worden? Zodra de zon zich laat zien, gaan wij naar de rode speeltuin. Speeltuinen worden door Morris ingedeeld in kleuren, zo hebben we de rode speeltuin in het park en de gele bij ons in de straat. De rode speeltuin is onze favoriet. In een mooi park, niet te druk, met een speelhuis en een grote zandbak. 

Mare vermaakt zich in de zandbak, terwijl ze in opperste concentratie kuilen graaft. Daarom deze week van Mare een foto, precies zoals ze is. Niet bijzonder fotogeniek dit keer, maar al gekke-bekken-trekkend en zand-smijtend in de zandbak. 

Morris gaat in sneltreinvaart alle speeltoestellen langs. Op een rustig moment hebben Morris en Mare allebei een wipkip veroverd. Dikke pret! Gaat Morris hard, nou dan kan Mare nog harder en andersom. Leuk om te zien hoe ze elkaar toch steeds weer opzoeken. (Check trouwens het lieveheersbeestjesarmbandje van Morris, dat heeft ie de hele dag om gehad, de lieverd)